Dulu
ketika kecil, umur 3-4 tahun agaknya. Sebelum kenal ABC, papa lah guru mengaji
pertama kami adik beradik. Mula-mula baca koleksi IQRA', kenal huruf dan tajwid
dan lepas khatam juz amma, baru papa hantar kami ke rumah tok guru untuk
sambung mengaji juz-juz lain. Kawan-kawan lain ternganga merangkak-rangkak lagi
nak habiskan satu muka. Tok guru selalu kata "tengok demo ni, (saya dan
abang Faris
Fikri) tiap-tiap hari lancar je mengaji, boleh beralih muka (muka
surat) sokmo"
Sebabnya,
walaupun dah mengaji dengan tok guru, tiap-tiap malam selepas solat
maghrib berjemaah, kami kena menghadap papa. Mengaji sampai Isyak. Selepas tu
papa akan ke masjid untuk Isyak di sana. Semasa kecil ni, kita selalu main kat
luar kan, main macam-macam.. bila dah maghrib baru balik. Dengan berpeluhnya,
laparnya, baru balik rumah. Kalau dah gelap tu baru balik, papa dah tunggu
depan rumah dengan ranting kayu. Lalu je ZAPPP....
Bila
dah letih bermain,lepas maghrib tu mula la mengantuk. Bila mengaji, asyik
tersengguk-sengguk. Papa dengan rotan kat tangan akan ZAPPP lagi. Tersedu-sedu baca Quran sambil
air mata mengalir. Masa tu dalam hati... huhu..
Bila
tanya kawan-kawan, mereka tak pernah pun kena rotan, tak pernah kena paksa baca
Quran, tak pernah kena kejut solat subuh jemaah, rasa nak tukar papa.
Masa kena
rotan, perkara pertama yang kita rasa ialah Sakit - di badan dan di hati. Tapi rupanya
sel-sel otak hanya berhubung bila dah dewasa. Baru tahu rotan tu tak sakit pun,
tapi ignorant dan arrogant tu yang sakit.
p/s : To
my future child if you will ever be mine, rotan may come to extinction during
your time, but I will come up with another method to toughen you up. hehehe...
No comments:
Post a Comment